O descubrimento suxire que en Ouvigo existiron outras edificacións romanas, evidenciado polos materiais reutilizados na construción actual. A actual estrutura de pedra inclúe grandes sillares, mampostería ben labrada, columnas dóricas e basas dispersas, indicando un portal de estilo romano. Inicialmente, a edificación estaba dividida en dous ámbitos: ábsida e nártex, con funcións comunitarias cristiás. Estaría cuberta cunha bóveda de canón e no chan e nas paredes habería un mosaico e estucos pintados.
Esta estrutura permaneceu ata as invasións do século VIII, contando cunha necrópole de tumbas baixoimperiais tipo tégula, converténdose en enterramento Ad Sanctis en época sueva.
O oratorio está dedicado a San Verísimo, venerado en Galicia e Portugal, quen foi un mártir das persecucións romanas, cuxos restos están en Lisboa. Os achados de laudas de estola e de laudas de orante, amosan o debate entre Priscilianismo, con sacerdocio feminino e culto fóra dos templos, e a Igrexa de Roma, cunha organización piramidal. En 572, as prácticas priscilianistas foron prohibidas no concilio de Braga por Martín de Dumio desaparecendo a súa iconografía de Ouvigo. Coa chegada dos árabes, o oratorio foi abandonado.
As invasións árabes e as inestabilidades posteriores deixaron o lugar deserto ata a repoboación baixo Afonso III, evidenciada pola cerámica atopada e sepultura de Begica, datada no século IX.
A investigación revelou que Ouvigo non provén de “Altus Vicus” pero si ten relación cun hidrónimo xermánico “Ouwe”, que significa veiga en galego. Curiosamente, Begica é un nome xermánico dun alto cargo eclesiástico soterrado en Ouvigo e asociado a alta posición provinte do xermánico de raíz Au ou Aue.
O oratorio sitúase nunha paisaxe de alto valor cultural contando con ata 4 castros da Idade do Ferro na súa contorna e os resto do importante Castelo Ripario, moxón fronteirizo onde Afonso Henriques, Afonso VII de León e Afonso ‘Batalllador‘ de Aragón asinaron a primeira fronteira entre a coroa portuguesa e o reino de León.
